گاهی وقتها برای داشتن آرامش باید تاوان داد 

.

.

.

تاوانی به اندازه زندگی ...

تنها دلخوشیم این بود که گاهی از دور می دیدمت 

الان تنها دلخوشیم این است که جایی در نزدیکی من نفس می کشی 

.

.

.

همین کافیه 

خیال انگیز چون پائیز

برگ های حسّ مرا رنگ می زنی

مثل واژه ها که شعر می سازند

مثل نت ها که موسیقی را

مدام را به عطر تو می آویزم

و میان تو

شاعری می شوم

که کارش عکّاسی ست

مردم اینجا چقدر مهربانند 

دیدند کفش به پا ندارم برایم پاپوش دوختند 

دیدند سرما می خورم سرم کلاه گذاشتند و چون برایم تنگ بود کلاه گشادتری 

و دیدند هوا گرم شد پس کلاهم را بر داشتند

چون دیدند لباسم کهنه و پاره است به من وصله چسباندند 

چون دیدند سواد ندارم محبت کردند و به حسابم رسیدند

خواستم در این مهربان کده خانه بسازم نانم را آجر کردند 

گفتند کلبه بسازم ... روزگار جالبی است 

مرغمان تخم نمی گذارد ولی گاومان هر روز می زاید 

هرگز این قصه ندانست کسی 

آن شب آمد به سراغ من و خاموش نشست 

سر فرو داشت نمی گفت سخن 

نگهش از نگهم داشت گریز 

مدتی بود که دیگر با من بر سر مهر نبود 

آه این درد مرا می فرسود 

او به دل عشق دگر می ورزید 

گریه سر دادم در دامن او 

های هایی که هنوز تنم از خاطره اش می لرزد 

برسرم دست کشید 

بر کنارم بنشست 

بوسه بخشید به من 

لیک می دانستم که دلش با من نیست